'Jezus Christus blijf dezelfde, gisteren, vandaag en tot in eeuwigheid'. (Hebreeën 13:8)

‘Doe even normaal!’

Dit is één van mijn meest onpedagogische uitroepen, die valt in de categorie ‘zinloos’. Want wat is normaal? Korte broek aan in de winter, in trainingspak naar de kerk, staan tijdens het eten?

Wij leren onze jongens dat ze mogen zijn wie ze zijn (al is het soms even slikken, oren dicht stoppen of wegvluchten). Natuurlijk sturen we wel bij, en zijn scheldwoorden en moordaanslagen uit den boze. Maar in bed online een les volgen, is dat abnormaal of juist ‘relaxed, zo volg ik alles!’? Lastig te zeggen.

Als ik ‘het nieuwe normaal’ hoor krijg ik dan ook kriebels. (En niet alleen omdat ik stiekem toch terug wil naar het oude, of dat nu normaal was of niet.) Het lijkt een zoeken naar houvast en controle, terwijl die juist zo ver te zoeken zijn. Hoe gaat die afstandelijke samenleving eruit zien? Wordt dat dan ooit wel ‘normaal’, wat dat dan ook is? En is dan alle onzekerheid echt voorbij?

De wereld verandert. Weinig is zeker, controle is relatief, schijn. Dat geeft onrust, spanning, angst misschien.

God verandert niet. Zijn enige norm is liefdevolle genade.

Dat is niet normaal, maar wel zeker. Dat geeft ons eeuwig houvast.

 

Linda Bruins Slot